نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• مینا رضوانیان ¹
• علی درزی ²

¹ گروه آموزشی زبانشناسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران.ایران

² دانشگاه تهران

چکیده

هدف این مقاله تعیین رفتار نحوی مفهوم «ندا» در زبان فارسی از لحاظ ساختار درونی و جایگاه نحوی در چهارچوب رویکرد کمینه‌گرا است. در این مقاله نشان می‌دهیم که مخاطب یا منادا که از آن با عنوان دقیق «گروه ندایی» یادمی‌کنیم، از لحاظ ساختار درونی، بر فراز فرافکن‌های نقشی حوزۀ اسمی و بالاتر از گروه حرف تعریف و از لحاظ جایگاه نحوی، در حاشیۀ جمله قراردارد. جابه‌جایی سازه‌هایی به پیش از گروه ندایی، یعنی به شاخص گروه‌های مبتدا و تأکید، می‌تواند آن گروه را از لحاظ ترتیب خطی بین گروه های مبتدای بالاتر و تأکید قراردهد. صرف نظر از جایگاه، گروه مورد نظر یا با سازه‌(ها)یی از بند اصلی هم‌مرجع است یا هیچگونه رابطۀ هم‌ارجاعی بین گروه ندایی و آن سازه‌(ها) وجود ندارد. با وجود این که در فارسی امروز، مخاطب نشانۀ چندان آشکاری ندارد، امکان تظاهر نشانه‌هایی چون «ای»، «آهای» و «هی» به عنوان «جزء ندایی» وجود دارد. اگرچه اجزای یادشده در فارسی امروز، اختیاری هستند، تظاهر آن‌ها امکان‌پذیر است. در این شرایط، «ای» در هسته و «آهای» و «هی» در جایگاه شاخص گروه ندایی جای می‌گیرند. همینطور، این اجزاء دارای تفاوت سبکی هستند به گونه‌ای که «ای» در سبک شعری و «آهای» و «هی» در سبک غیررسمی مشاهده می‌شوند. علاوه بر این، گروه حرف تعریف یا گروه اسمی نیز در جایگاه متمم، با هستۀ گروه ندایی ادغام می‌گردد. این هسته به عنوان هسته‌یی نقشی، دربردارندۀ مشخصه‌های تعبیرناپذیر حرف تعریف [uD] و حالت ندایی [voc] است. پس از بازبینی این مشخصه‌ها، گروه حرف تعریف در سطح صورت منطقی، تعبیر ندایی می‌یابد. توزیع آن اجزاء نشان می‌دهد که «ای» تکواژی وابسته و «آهای» و «هی» تکواژهای آزاد هستند. در ضمن، گروه ندایی، از لحاظ نوایی با مکث و از لحاظ خطی با ویرگول از گروه زمان جدا می‌شود.

واژه‌های کلیدی: ندا، مخاطب، گروه ندایی، جزء ندایی، حاشیۀ جمله، هستۀ نقشی

کلیدواژه‌ها

• ندا
• مخاطب
• گروه ندایی
• جزء
• حاشیۀ جمله
• هستۀ نقشی

موضوعات

• برای مشاهده مقالات مرتبط با موضوع، روی نام موضوع کلیک کنید.

عنوان مقاله [English]

The syntax of Vocative Phrase in Persian A Feature-based Approach

نویسندگان [English]

• Mina Rezvanian ¹
• َAli Darzi ²

¹ Department of Linguistics, Faculty of Literature and Human sciences, University of Tehran, Iran

² Department of Linguistics, faculty of literature and human sciences, university of tehran

چکیده [English]

The Vocative construction is one of the earliest conceptions acquired by children. So it must be a universal phenomenon. It is surprising that it had been rarely studied. While the vocative is a building block of sentences, although non-obligatory, it has often been approached from a non-linguistics perspective. This paper aims to investigate both the internal/syntactic structure of the vocative phrase and its syntactic position in Persian within the framework of Minimalist Theory. To do this, the data are collected addressee, which is identified by the vocative phrase (VocP), is a functional projection derived by a bundle of morpho-syntactic and semantic features. In the one hand, the projection is located above the functional projections of the nominal domain and the determiner phrase (DP). On the other hand, it is located in the left periphery of the sentence. The vocative phrase located between the topicalized and focused phrases as a result of topic and focus movement in the language. The phrase may or may not be co-indexed with a constituent in the main clause. Although vocative phrases are not morphologically marked in Modern Persian, there are elements such as “Ey”, “Âhây” and “hey” which are sign of vocative in Persian, named vocative particles. These particles are optional, however, located in the vocative phrase. The particles, also, are different stylistically. The fisrt one is used in literary style and the second two particles are used in colloquial style. Moreover, the vocative head is shown to take a DP complement. The DP merges with the head of the phrase, as its complement Vocative particles are proposed to bear an uninterpretable D-feature along with the some other morpho-syntactic features. Checking these features make the DP complement to be interpreted as vocative in the LF, namely the vocative DP. The distribution of vocative particles indicates that the “EY” particle is a bound morpheme but “Âhây” and “Hey” are free morphemes. The projection is prosodically marked by pause and linearly followed by a comma.

Key Words: Vocative, Addressee, Vocative Phrase, Particle, Left Periphery, Functional head

کلیدواژه‌ها [English]

• Vocative
• Addressee
• Vocative Phrase
• Particle
• Left Periphery
• Functional Head