نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• مزدک انوشه

استادیار گروه زبانشناسی دانشگاه تهران

چکیده

با حذف سطح ژرف‌ساخت از برنامۀ کمینه‌گرا و شکل‌گیری ساخت‌های نحوی از رهگذر فرایند ادغام، حضور بیش از یک عنصر نحوی ریشه در اشتقاق، میسر و در مواردی برای پیروی از شرط گسترش، الزامی شده است. یکی از پیامدهای مهم این انگارۀ نظری، امکان حرکت جانبی عناصر نحوی است که در آن، یک سازه می‌تواند از یک درخت نحوی به درخت مستقل دیگری حرکت کند. براین اساس و به پیروی از تحلیل هورنشتین و نونیس، پژوهش حاضر به بررسی حرکت جانبی فاعل در ساخت عبارت‌های وصفی زبان فارسی می‌پردازد و تصریح می‌کند که این اشتقاق‌های نحوی که به گروه فعلی کوچک در بند اصلی متصل می‌شوند، در واقع بند ادات ناخودایستا، با نقش قیدی‌اند که فاعل مشترکی با جملۀ پایه دارند. در این روند، ابتدا با تکیه‌بر ملاحظات نظری و شواهد تجربی، استدلال می‌کنیم که اصل فرافکن گسترده در فارسی مشخصه‌ای قوی است و سبب حضور یک گروه معرف آشکار یا پنهان در شاخصگروه زمان می‌شود. در ادامه، نشان می‌دهیم که در عبارت‌های وصفی نیز عنصر فاعل با حرکت جانبی از درون این سازه خارج می‌شود و در شاخص گروه فعلی کوچک بند اصلی می‌نشیند تا پس از برآوردن نقش معنایی فعل اصلی، با حرکتی روبه‌بالا، به شاخص گروه زمان ارتقا یابد و اصل فرافکن گستردۀ جملۀ پایه را بازبینی کند. با توجه به این‌که بند ناخودایستا فاقد مشخصۀ حالت است، حرکت جانبی فاعل به بند اصلی امکان بازبینی و حذف مشخصۀ تعبیرناپذیر حالت آن را نیز فراهم می‌آورد تا مانع از فروریزی اشتقاق در سطح صورت منطقی شود.
 

کلیدواژه‌ها

• حرکت جانبی
• فاعل
• عبارت وصفی
• بند ادات
• اصل فرافکن گسترده

عنوان مقاله [English]

Sideward Movement of Subjects in the Past Participle Clauses: A Minimalist Approach

نویسنده [English]

• Mazdak Anoushe Anoushe

Assistant Professor of General Linguistics, Terhan University

چکیده [English]

Once DS is abandoned in the Minimalist framework and structure building is carried out by merge, multiple root syntactic objects in a single derivational step are not only allowed in principle, but must indeed be employed in some derivations in order for the extension condition to be satisfied. The crucial aspect of this theoretical model is that it permits instances of sideward movement, whereby a given constituent moves from a syntactic object K to an independent syntactic object L. Following Hornstein and Nunes (2014), the present study examines the sideward movement of the subject in the Persian past participle clauses assuming that these non-finite adverbial adjuncts hang below the vP of main clauses. As in these structures the subjects of the adjunct clauses are understood as being the same as the subjects of the matrix clauses, it will be argued that the head T in this language has a strong EPP feature that triggers movement of an overt or covert subject into its Specifier. Based on these assumptions, a DP has to move sideways from the subject position of the participle clause to merge with the main vP allowing the external theta-role of the matrix verb to be discharged. In the next step, the same DP moves upward to the Specifier of TP to satisfy the EPP feature of the main clause. Sideward movement also provides an escape hatch for the subject to have its case checked. Were this constituent not to move, the derivation would crash at LF as it could not get its uninterpretable case feature checked within the adjunct clause.

کلیدواژه‌ها [English]

• sideward movement
• subject
• Past Participle Clause
• Adjunct Clause
• Extended Projection Principle