نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• مینا رضوانیان ¹
• علی درزی ²

¹ دانشجوی دکتری گروه آموزشی زبانشناسی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران.ایران

² استاد گروه زبان شناسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، تهران، ایران.

چکیده

هدف این مقاله تعیین رفتار نحوی مفهوم «ندا» در زبان فارسی از لحاظ ساختار درونی و جایگاه نحوی در چهارچوب رویکرد کمینه ­گرا است. در این مقاله نشان می­ دهیم مخاطب یا منادا که از آن با عنوان دقیق «گروه ندایی» یاد می­ کنیم، بر فراز فرافکن­ های نقشی حوزۀ اسمی و بالاتر از گروه حرف تعریف و در حاشیۀ جمله قرار دارد. جا به­ جایی سازه ­هایی به پیش از گروه ندایی، یعنی به شاخص گروه ­های مبتدا و تأکید، می ­تواند آن گروه را از لحاظ ترتیب خطی بین گروه مبتدای بالاتر و تأکید قرار دهد. صرف نظر از جایگاه، گروه مورد نظر یا با سازه­(ها) یی از بند اصلی هم مرجع است یا هیچ‌گونه رابطۀ هم ارجاعی بین گروه ندایی و آن سازه­(ها) وجود ندارد. با وجود این‌که در فارسی امروز، مخاطب نشانۀ چندان آشکاری ندارد، امکان تظاهر نشانه­ هایی چون «ای»، «آهای» و «هی» به عنوان «جزء ندایی» وجود دارد. اگرچه اجزای یادشده در فارسی امروز، اختیاری هستند، تظاهر آن­ها امکان­ پذیر است. در این شرایط، «ای» در هسته و «آهای» و «هی» در جایگاه شاخص گروه ندایی جای می­ گیرند. همین‌طور، این اجزاء دارای تفاوت سبکی هستند به‌گونه‌ای که «ای» در سبک شعری و «آهای» و «هی» در سبک غیررسمی مشاهده می­ شوند. علاوه بر این، گروه حرف تعریف یا گروه اسمی نیز در جایگاه متمم، با هستۀ گروه ندایی ادغام می­ گردد. این هسته به عنوان هسته­ یی نقشی، دربردارندۀ مشخصه­ های تعبیرناپذیر حرف تعریف [uD] و حالت ندایی [voc] است. پس از بازبینی این مشخصه­ ها، گروه حرف تعریف در سطح صورت منطقی، تعبیر ندایی می­ یابد. توزیع آن اجزاء نشان می­ دهد که «ای» تکواژی وابسته و «آهای» و «هی» تکواژ آزاد هستند. در ضمن، گروه ندایی، از لحاظ نوایی با مکث و از لحاظ خطی با ویرگول از گروه زمان جدا می­ شود

واژه‌های کلیدی: ندا، مخاطب، گروه ندایی، جزء ندایی، حاشیۀ جمله، هستۀ نقشی

کلیدواژه‌ها

• ندا
• مخاطب
• گروه ندایی
• جزء ندایی
• حاشیۀ جمله
• هستۀ نقشی

موضوعات

• برای مشاهده مقالات مرتبط با موضوع، روی نام موضوع کلیک کنید.

عنوان مقاله [English]

Syntax of Vocative Phrase in Persian A Feature-based Approach

نویسندگان [English]

• Mina Rezvanian ¹
• َAli Darzi ²

¹ Ph.D. Candidate General Linguistics, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran.

² Professor of General Linguistics, Faculty of Literature and Humanities, University of Tehran, Tehran, Iran.

چکیده [English]

The Vocative construction is one of the earliest conceptions acquired by children. So it must be a universal phenomenon. It is surprising that it had been rarely studied. While the vocative is a building block of sentences, although non-obligatory, it has often been approached from a non-linguistics perspective. This paper aims to investigate both the internal/syntactic structure of the vocative phrase and its syntactic position in Persian within the framework of Minimalist Theory. To do this, the data are collected addressee, which is identified by the vocative phrase (VocP), is a functional projection derived by a bundle of morpho-syntactic and semantic features. In the one hand, the projection is located above the functional projections of the nominal domain and the determiner phrase (DP). On the other hand, it is located in the left periphery of the sentence. The vocative phrase located between the topicalized and focused phrases as a result of topic and focus movement in the language. The phrase may or may not be co-indexed with a constituent in the main clause. Although vocative phrases are not morphologically marked in Modern Persian, there are elements such as “Ey”, “Âhây” and “hey” which are sign of vocative in Persian, named vocative particles. These particles are optional, however, located in the vocative phrase. The particles, also, are different stylistically. The fisrt one is used in literary style and the second two particles are used in colloquial style. Moreover, the vocative head is shown to take a DP complement. The DP merges with the head of the phrase, as its complement Vocative particles are proposed to bear an uninterpretable D-feature along with the some other morpho-syntactic features. Checking these features make the DP complement to be interpreted as vocative in the LF, namely the vocative DP. The distribution of vocative particles indicates that the “EY” particle is a bound morpheme but “Âhây” and “Hey” are free morphemes. The projection is prosodically marked by pause and linearly followed by a comma

کلیدواژه‌ها [English]

• Vocative
• Addressee
• Vocative Phrase
• Particle
• Left Periphery
• Functional head